BABAM GİBİ

Duvarların pürüzlerinde gezdiriyorum ellerimi, kulağımdaki şarkılarla. Bazen aynada kendime bakıyorum, “Ortalama bir ceset işte, eh işte, eh.” diyorum. İşte burada kaburgalarım parçalanıyor, her “nasılsın” sorusuna verilen “eh” cevabında olduğu gibi. Artık birden patlayan şarkılarda içim cız etmiyor, ya da bir şarkının en can alıcı cümlesinde kemiklerim kırılmıyor. Gözden ırak olan gönülden de ırak mı olur gerçekten ? “Olmaz” desene be. Ya da deme, boş ver. Ben dedim ya şimdi, olmaz. İz bırakmadan,yara almadan gidilmez.Yoksa o gitmek olmaz,Yaraların derinse özür dilerim,bilmiyorum belkide gitmedim yada çoktan gittim.