"İstanbul! Sen çok güzel bir şehirsin fakat o senden daha güzel. Sen kalabalığınla güzelken o yalnızlığıyla güzel. Sen hastane! Kaç can aldın, kaç cana canan oldun? O ise benim ruhuma ufakda olsa bir ilaç oldu. Peki ya sen gökyüzü! Bana yardım edecek misin? Bundan sonra bana nefes olacak insanı bana geri verecek misin yoksa nefesimi mi keseceksin? " Ağladım... Haykırdım... Sanki gökyüzü beni anlamış gibi bana yağmurunu verdi. İşte o an anladım ki o nefes bana geri gelecek. Çünkü artık bir umudum var.