ZEMSTA /Akrebin Kalbi /

Azrailin avucuna sığınan kız, karşısında dolu gözleriyle onu izleyen adama kindar bir acıyla baktı. Ruhu kayıp gözleriyle adamın gözyaşlarıyla sarmalanmış gözlerine son kez bakarak fısıldadı.

"Canın çok yanıyor mu?"

Genç kızın dudaklarından dökülen masum sorusuyla yeryüzü bir kez daha var gücüyle titredi, uçurumlar sonsuz alevlere gebe kaldı.
İki kalp acının doruk noktasını tattı.

Adamın tek cevabı yanaklarına süzülen gözyaşlarıydı.

Kız, acının gölgesinde kavurduğu tebessümünü dudaklarına sakince kondurdu.
Kendini Azrailin avucundan boşluğa bırakırken adama tekrar fısıldadı.

"Yanacak canın varmış.."

~~~~~~~~
-KESİT-

Nefesim, bir gülün tüm dikenlerini toprağa feda etmesi gibi kendini ciğerlerime feda etti. O nefesin, evrendeki tüm zehirler kucaklayıp beni oracıkta öldürmesini diledim. İnsanın bir zamanlar gülümsediği bir fotoğraf karesinin daha sonra canını bu kadar yakabilmesi olacak iş değildi.