Διπρόσωπη Απειλή

" Δεν το πιστεύω πως πέρασε ένας χρόνος. Ενας χρόνος από τότε που άκουσα για τελευταία φορά την φωνή σου, από τότε που μπόρεσα να σε φιλήσω για τελευταια φορά. Ήσουν πάντα εκεί με κάθε τρόπο στα εύκολα και στα δύσκολα. Πόνεσες, έκλαψες μα πάνω απ όλα με αγάπησες. Άλλα όχι, έπρεπε να φύγεις, να με αφήσεις. Θυσίασες την ζωή σου, χωρίς να υπολογίσεις τίποτα και κανέναν. Και τώρα τι; Είσαι εκεί, σε καλύπτει το παγωμένο χώμα της γης και κάνεις δεν σε ακούει. Ούτε καν εγώ. Ξέρεις κάτι, τόσο καιρό σε μισούσα που με άφησες άλλα μάντεψε σε συγχωρώ." .

Έσφιξε τα μάτια και ένα δάκρυ κατάφερε να δραπετεύσει από τους μαύρους βολβούς. Έπειτα έσκυψε και ακούμπησε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο πάνω στην παγωμένη μαρμάρινη πλάκα. Σηκώθηκε και το κοίταξε. Το βλέμμα κινήθηκε προς την φωτογραφία, χαμογελούσε. "Δεν υπάρχουν <αντίο> , μονάχα <θα τα ξαναπούμε>" είπε.