KALBİMİN SESİ

"Sen benim için bir hiçsin."
Bu söz kulaklarımdan hiç çıkmıyor, sanki her saniye kafamın içindeki ses daha şiddetli bir şekilde yankılanıyor. Bu sözler yıllar önce sevdiğim çocuğun bana söylediği sözler. Sanki yıllar geçmemiş gibi hala aynı ton ve aynı cümle ile beynimin içinde bağırıyor.O söylediği son sözleriydi. O günden sonra bir daha görüşmemek üzere vedalaştık. Daha doğrusu o sözlerini söyleyip çekip gitti. Ben ise arkasından onun gölgesi ile son kez sarılıp vedalaştım. Asıl sorun bu saatten sonra ne yapıcaktım. Ben onunlayken hayata tutunmuştum. Onun ile yaşamın anlamını kavramıştım fakat artık o yoktu ve ben gün geçtikte ölüyordum.
Ta ki karşıma o çıkana dek...
"Yüz binlerce insan arasında sadece sen..." dedi.
Hiç beklemediğim bir anda hiç beklemediğim bir söz ile beni yerle bir etmişti.
Yapamıyordum, olmuyordu. Son yaşadıklarımdan sonra böyle bir şeyi tekrar yaşamak istemiyordum. O kuyuya bir kere düşmüştüm ve çıkması ne kadar imkansız görünse de çıkmıştım. Ama tekrar girme gibi bir isteğim yoktu. Ben o kuyudan çıkabilmek için kendimi, hayatımı, yaşama şeklimi değiştirmiştim. Olmamalıydı, İzin veremem tekrardan.
...
Hikayemiz işte burada başlıyor. Aşka olan inancını yıllarca sevdiği birinden karşılık alamayan bir kızın karşısına ayaklarını yerden kesecek olan biri çıkar ve onu aşka inandırmaya çalışır.