İÇİ DOLU VE KIRIK KADEH

''Seni içi dolu ve kırık bir kadehe benzetiyorum.'' dedi yavaş yavaş. Sanki bir şeyi itiraf etmek üzereymiş gibi gergindi. Onu az çok tanıyordum, artık. Yüzümde ufak bir gülümseme oluştu.
''Neden?'' diye mırıldandım. ''İçi dolu ve kırık bir kadehe benzer bir halim mi var?'' Onun da gülümsediğini hissettim. Etraf oldukça karanlıktı ve birbirimizi görmemize engeldi. Ama sanki benim mavi gözlerim etrafımı aydınlatıyordu.
''Gözlerini kapat ve bir kadeh hayal et.'' Gözlerimi yumdum hafifçe.
''Ağız kısmı kırılmış bir kadeh. İçi dolu olacak. Kıpkırmızı bir şarapla. İçi dolu ve kırık olmasına rağmen o şarabı içinde tutmaya devam ediyor.'' Güldüğünü işittim. ''Sen de aynı bir kadeh gibi, kırık olmana rağmen içindekileri tutmaya devam ediyorsun. Kırıkların canını acıtsa da dışarı akıtmıyorsun. İçinde ne olduğunu söylemiyorsun.'' Bu sefer anladığıma dair bir tebessüm belirdi yüzümde. ''İçi dolu ve kırık bir kadeh gibisin.'' diye mırıldandı sessizce.
''İçi dolu ve kırık bir kadeh.'' diye tekrar ettim ben de onu.