Kimse Mükemmel Değil

Kurstan çıkmış eve doğru yürüyordum. Sokaklar karanlık ve ıssız olsada buna alışmıştım. Eve yaklaştığımda anahtarımı çantamdan çıkarmak için durdum. O sırada biriyle çarpıştık.
-" P-pardon.. Ben üzgünüm.. Sizi gö-görmedim"
Yüzünü sadece sokak lambasının az da olsa aydınlattığı beyaz ışık sayesinde görüyordum. Yüzü tanıdık gelsede çıkaramamıştım.

-"Önemli değil, biraz daha dikkatli olmalısın."
-"Peki.. İyi akşamlar"
-"İyi akşamlar"
Ondan uzaklaşmaya başlayınca anahtarı çıkarttım ve kapının kilidini açtım. Işıkları yakıp, hırkamı ve çantamı kapının yanındaki askılığa astım. Derin bir nefes alıp karşımdaki mavi tekli koltuğa yürüdüm. Oturup ayaklarımı uzattığımda ne kadar yorulmuş olduğumu fark ettim. Yavaşça gözlerimi kapatıp düşünmeye başladım...