LİNDA

Tükenmişlik içinde kahrolan bedenimizi tanrının kurtarmasını beklerken aciz kalmak ne zor. Hayatta ışık tutanların ışığı olmaz. Güneş olanların güneşi olmaz. Dünüm, bugünüm, yarınım. Nokta koyduğum her başlangıcım. Getirdiğim sonlar, yapamadığım başlangıçlar.. bunlardı beni ben yapan. Kahrolasıca bir hayatın ellerimden kayıp gidişini izlerken soluksuzca çırpınıyorum. Kendimi bu durumdan çıkarmak yerine olanlara boyun mu eğiyordum? Bozulmuş bir ruhun kırık bir kalbi inletiyordu içimi. Nefessiz kaldığım her dakika ölmek için yalvarıyordum. Olmuyordu ne seninle ne de sensiz. Sensiz kalmamın tek yolu ölmekti. Çünkü her aşk yanmak içindi. Yanıyordum. İliklerime kadar kanıyordum. Buz kesmiş tenim yalvarıyordu tanrıya yanan kalbimi söksün çıkarsın diye. Katlediyordum. Bir vücudu, bir nefesi, bir ruhu, açamamış çiçeği, bir gülü, içinde uçurtmayla koşan bir çocuğu. Kendimi.