《Έναν έμορφον χορόν 》

"Αδά σον κόσμον αγαπώ
ίναν Θεόν και εσένα
αν θέλτ'ς δέβα σον ανοιχτήν
και εβγάλ' τ' εμόν το ψέμαν

Εγώ για τ'εσέν και μόνον
σύρω τη σεβντάς τον πόνον
το κιφάλι μ' σο μαξιλάρ'
ο νους ιμ εν 'σο δρόμον

Πουλί μ' εσέν ντο αγαπώ
αν ίσως λέγω ψέμαν
και το χώμαν ντο καταπατώ
να σύρ' και πιν' το αίμα μ'

Τυρριανίγουμαι και κλαίγω
σε καν'νάν τιδέν κι λέγω
σ' έναν έμορφον κορτσόπον
τα παράπονα μ' θα λέγω "

Τραγουδά και σαν ήχο από αηδόνι τα λόγια βγαίνουν από τα χείλη του. Τα ακροδάχτυλά του αγγίζουν τη λύρα και ρυθμικά τραντάζεται η γης από τον χορόν που τα αδέρφια του χορεύουν. Η αγαπημένη του κοιτά το χώμα και το βλέμμα της πέφτει πάνω στα καφετιά του δακρυσμένα μάτια.

- Σταματήστε τα όργανα.
- Ντο έινε πάτερ;
- Έφτασεν ο διάβολος.

Σαμψούντα.

- Αγόρι έν;
- Ναι.
-Τούτο το παιδί θα είναι χαρισματικό , είπε ψιθυριστά αγωνιώντας.
- Επειδή γεννήθκε δεκαπενταύγουστο;
- Επειδή είναι ένας Ιορδανίδης. απάντησε.

Κι όμως. Κανένας δεν ορίζει ποιος θα είναι ο χαρισματικός και ποιος όχι.
Η γενοκτονία του 1919 θα ορίσει το ποιος θα ζήσει και ποιος όχι.

( Η παρακάτω ιστορία δεν έχει σκοπό να προσβάλει και να θίξει κανέναν)