Başımı kaldırıp bana "Sen suçlusun!" diye bağıran bakışlara çevirdim gözlerimi.
Suçlu muydum gerçekten?Hiç bir şey bilmiyordum,anlamıyordum.Bileklerimdeki kelepçe masumsuzluğumu simgelerken dolan gözlerim masum olduğumu haykırıyordu.
Kalbim göğüs kafesimi deliyordu..birini öldürdüğümü düşünmek bile korkunç gelirken bunun yüzünden hüküm giymek kabus gibi geliyordu.
Tüm sevdiklerim bana bakıyordu,bana güvenleri hala var mıydı?Sanmıyorum.Hepsi benden nefret ediyormuş gibiydi.Hakimin tokmağı masaya vurmasıyla ona doğru döndüm.
Gözlerimin en derinine indi ve yutkundu "Karar.."