Boğulmak için suya ihtiyacım yok.

Sehirler hic farketmiyo belkide kendimiz olmayi ogrenemedik yillarca. Hep mi birseyler eksik olmak zorunda? Mutluyken sorun kalmazken biraz derine inildikce baslar bedenimdeki en büyük kasilmalar. Hala mi nefes alamiyorum. Sebebini bildigim duraksamalarda sakli olan olumsuzluklar hep mi bulur beni. Kaybolsam gecenin karanlığında ve dogsam aydinligina güneşin. Herkes Mutluyken mutsuzum belki de ben. Herkese inat herseye inat. Gozlerimin daldigi yerlerde hep bi sacmalik olmak zorundaymis gibi kabullenmeye calisirken yoruyorum kendimi. Herkesi düşünürken kendi benligimde boguluyorum. Kendime eziyet etmeyi bu kadar severken düşüncelerim kisitlanir.