Koha e humbur

Kishte kaluar kohe. Ndoshta me shume se nje vite pa njeri-tjetrin. Nuk kishim folur,nuk ishim pare. Ishim mesuar me heshtje,me ikje,me shmangeje se mos shiheshimi. Por tani qe u takuam dhe u perballem,mua nuk me dridhen gjunjet e as zemra. Kuptova se isha bere me e forte. Te shikoja thelle ne oqeanin e syve pa mu dridhur qerpiku. U ndesha me ate qe kam menduar se nuk mundem. Une isha perballe teje dhe po jetoja po frymoja dhe isha me e forte se kurr. Ti tani me shikoje,dhe perpara nuk kishe naiven dhe te buten qe ben gjithçka per te te pasur prane. Tani kishe dike qe nuk i interesonte nese do rrije ose do shkoje prape. Sepse ne mungesen tende kuptova sa e forte jam une dhe u mesova te perballesha me frikerat e mija. Tani perpara kishe te palekundshmen. Nuk me intereson me. Nese do rri nese do shko. Nese do prape zgjidh rrugen me te lehte ashtu siq di te besh gjithmone. Me ose pa ty une mundem.