Yalnız'ın Kızı

Bu yaşıma kadar hiç fark edilmedim desem.. Evet gerçekten de öyle. Gerek ailemden olsun gerek komşularımızdan olsun. Kalabalık bir ortama girdiğimde kendimi nedensizce kötü hissederim. Çünkü ne zaman konuşmaya çalışsam biri tarafından kesilir sözüm. Ailecek bir yere gideceksek bile asla benim fikrim sorulmaz varsa yoksa Abim... Komşularımız bile annemi ne zaman görseler 'Mert napıyo?' 'Mert bu sen sınava girecekti dimi?' Tarzı soruları birer birer döküyorlar. Bu yüzden kaç gece sabahladım, kaç gece ağladım kimse bilemez. Çoğu zaman bu düşüncelerimden uzaklaşmak için ya resim çizerim ya müzik dinlerim ya da en iyisi ders çalışırım. Modum düşük olduğu zamanlarda kulaklıklarımı ve telefonu alıp balkona çıkarım. Müzik insanın söyleyemediklerini anlatır. Sadece susarsın ve müzik konuşur. Anlatmak istediklerini o anlatır. Bazen de kulaklıklarını takarsın ve sessizliği dinlersin.. O da en güçlü çığlıktır işte. Yalnız kaldığım zamanlarda sessizliği, kalabalık yerlerde beni anlatan şarkıyı dinlerim her zaman....