Valentina Grey, o gün her şeyin yalan olduğunu anlamıştı. O bir yalanın içinde yaşıyordu aslında, gerçeklik ise bazen yalanın tam tersi oluyordu. Bir kayboluş, bir çığlık ve bir kader yazısı...Her şeyi değiştirecekti.
・゚✧ *:・゚✧ *:・゚✧
"Yunan mitolojisi gerçek." dedi umursamazca annem, "Canavarlar gerçek. Hemen anlamanı beklemiyorum, beklemeyeceğim de."
"Bana tımarhaneye gitmemi söylerdin." dedim gözümden yaşlar süzülürken, "Ama sen asıl tımarhaneliksin. Ne dediğini bile bilmiyorsun!"
・゚✧ *:・゚✧ *:・゚✧
"Kalk ve savaş!" diye bağırdı bana doğru. Elimdeki bıçağı bile zar zor tutarken ona savurmayı asla beceremezdim. Ancak kaçabilirdim, her şeyden kaçtığım gibi. Öfkemden, korkularımdan, duygularımdan...
・゚✧ *:・゚✧ *:・゚✧
"Korkuyor musun?" diye sordum ona doğru. Bana bakmadan cevap verdi, "Evet...Ama başkalarından değil. Kaybetmekten korkuyorum. Hepsi bu."
Elindeki bıçakla oynamaya devam ederken aslında sevginin nasıl bir bağ olduğunu anladım. Hayal kadar güzel ama gerçekler kadar acı.
・゚✧ *:・゚✧ *:・゚✧
"Annem beni sevecek kadar yanımda olamadı, kampatakiler ise şeytan olarak seçtiler...peki sen? Sen beni seviyor musun?"
Kızın bu sözleri ile ilk defa göz yaşlarını bırakma isteği duydu, "Elbette..."
Kız gülümseyerek ona baktı. Aynı zamanda gözlerinden bir yaş süzülüyordu, "Teşekkür ederim Reyna....teşekkür ederim."
Kızın bilinci kapanırken Reyna'nın Will'i çağıran çığlığı her yeri kapladı. Kendini çaresiz hissediyordu. Hayatında hiç böyle hissetmemişti, bir kere bile. Ve o an Afrodit'in gülüp geçtiği sözlerini hatırladı, "Bir de bakmışsın sevginin esiri olmuşsun. Ve inan bana, bazen insanlar ona o kadar bağlanır ki...ölüme bir adım yaklaşırlar..."
・゚✧ *:・゚✧ *:・゚✧
Kapak tasarımı: @purpurcasia
© 2020 kizilcadi
↬07.06.2020
↬#percyjacksonfanfiction 1; All Rights Reserved
Read more