Drogi Pamiętniczku

Kto by pomyślał, że dwójka studentów architektury, którzy naprawdę mieli wszystko, czego można zapragnąć od życia - bogaci rodzice, sponsorujący kolejne wakacje w egzotycznych krajach, kobiety, które zabijały się, żeby tylko na nie spojrzeli, na studiach też nie szło im źle! - zaczną pisać pamiętniki?

Oskar nie ufał technologii i miał ku temu powody: zbyt wielu ludzi czekało, aż powinie mu się noga, czaszka wybuchnie, a pozostałości jego mózgu rozleją się dookoła, karmiąc tłumy głodnych gapiów.

Nikolas nie miał nic do ukrycia, ale dla świętego spokoju zgodził się to zrobić; w końcu kartka, w odróżnieniu od ludzi, zawsze była skłonna cię wysłuchać i nie marudziła nawet pod ostrzałem najwulgarniejszych słów! A jemu zdarzało się być wulgarnym...

Nawet tego przed sobą nie ukrywali: obaj byli równie ciekawi tego, co skrywały kolejne strony ich zeszytów. Kiedy jednak nadarzyła się okazja, żeby przywdziać na siebie płaszcz emocji i wspomnień drugiej osoby, Nikolas natychmiast tego pożałował.

Co tutaj dużo mówić: w życiu nie spodziewał się oberwać tak wielką warstwą mułu, w której szybko zakopały mu się nogi, a jad, wyciekający z kolejnych słów, sprawnie odnalazł drogę wprost do serca.

Niestety, nie miał zbyt wiele czasu na odreagowanie; Oskar niespodziewanie zniknął, a jemu przypadł zaszczyt posiadania jego wręcz... ostatniej woli.

- - -

Rozdziałów jest DUŻO, ale są KRÓTKIE. Całość pisana jest w formie PAMIĘTNIKA.