İçimde kendini bilmez haylaz bir duygu... Gelgitlerde saklı o büyük coşkusu. Tavan yapsada çoğunlukla, dibe vurduğu anlar da oluyor yitirdiği zamanlarda. Adı aşkmış... Ritmi var onunda. Çok ilginç bir ritm... İnişli çıkışlı bir makam, kreşendosu yüksek bir oyun...
Gece karanlığına gömüldüğünde ortaya çıkan kışkırtan nağmeler, tatlı sözler, mumların etrafında romantik dakikalar; gündüz aydınlıkta birbirini tanımaz bakışlar, kavgalar, küfürler...
Son günlerde aşığım diyenlere bakıyorum ve korkuyorum. Umarım kimse bana böyle aşık olmaz, diye içimden geçiriyorum. Aşkı mı küçümsüyoruz? Yoksa aşkı gerçekten bu ikiyüzlülük mü sanıyoruz?
İlk bakışta aşk dediğimiz şey gerçekten aşk mı? Düşündünüz mü bunu? Ya da aşkından ölüyorum dediğiniz adam hani size bir gün öncesinde vazgeçilmezimsin diye tatlı namelerle kur yapan.... İşte o adamı ertesi gün başkasının gözlerine de size baktığı gibi baktığını gördüğünüzde, vazgeçilmezimsin diye aynı nakaratı tekrar ettiğinde içinizdeki aşka ne oluyor?
Üzerime doğru yürümeye devam etti. Gelip tam karşımda durdu.
Gözünü kırpmadan yüzümü inceliyordu.
Gözlerini gözlerime dikti. Soru dolu bakışlarla yüzüne bakıyordum. Ona inat bende gözlerimi kaçırmadım. Geri durmadım.
"Benim" dedi.
"Anlamadım?" dedim. Ve bir az geriye çekildim.
"Kim bu Arhan ağa dedin ya? Benim. Arhan Karadağlı"
TAMAMLANDI