Bir Sessizlik Çıtırtısı

Onun odadaki bağırmalarına karşı vücudum tepkisizdi lakin içim ölüyordu. Konuşmak istiyordum ama yaptığım tek şey ağlamamak için direttiğim gözlerimdi.
‘’Ulan niye ya niye!’’ Arkasındaki duvara dönüp tekme attı.
‘’ Susma Eliz! Lanet olsun susma.’’ Ürkek vücudumla dikilirken gözlerimi yerden ayırmıyordum. Dibime kadar gelip yerde olan gözlerime inat savaşını sürdürdü.
‘’Ama doğru, buz tutmuş bir kalpte ne işim vardı ki benim? Isıtabilirim burayı dedim kendi kendime. Denedim,’’ Eli ile çenemi sıkıca tutarak kafamı kaldırdı. Gözlerine bakma cesaretini bulamıyordum. Sesini bir kademe daha yükselterek bağırdı. ‘’Gözlerime bak.’’
Ve yenildim. İlk yenilgim değildi ona karşı, onun sertten yoksun çaresiz gözlerine baktım.
‘’İzin vermedin. Ama ne var biliyor musun?’’ Sesi daha alçaldı. Gözleri çelik zırhlı duvarımın arkasında saklanan kalbimi paslı kılıcıyla vuruyordu. Ben ne kadar ondan kaçsam da velhasıl kendime itiraf edemediğim şeylerin kırılmasından korkuyordum.
‘’Yoruldum.’’
Ve içimde parçalanan hislerin kırık cam parçaları etime saplanarak kanattı. Dayanamayan gözlerim esir aldıkları yaşları yanaklarımdan saldılar. İstemsizce gözlerim kapandı birkaç saniye. Ne yani şimdi pes mi ediyordu?
‘’ Sen son hamleni yaptın Eliz... Bitirdin beni… Ben paramparçayken seni toplamaya çalıştım lan ama bu sondu... Bitti.’’ Çenemdeki elini bırakıp kapıyı çarparak odadan çıktı. Tutamadığım hıçhırıklar odaya gömüldü. Titreyen ayaklarımı bırakıp yere devrildim. Kaybetmiştim.
Ben onu başlamadan kaybetmiştim.
© 2014 - Tüm hakları saklıdır. (6 Eylül)