Sessiz Kayboluş

"Neden gittin sessizce Aysima, nedenn?" diye bağırdı. Farkına varmadan kolumu sıkıyordu. Canımı yakıyordu ama canımı asıl acıtan sözleriydi. Gözlerimden yaşlar süzülüyordu yanaklarıma doğru. Ama bu onu ilgilendirmiyordu. " Timsah gözyaşları dökme bana, sen zavallısın Aysima." diye yüzüme haykırdı. Zavallı demişti bana. Ben onun için bunca şeye katlanırken o bana zavallı demişti. Bir sinirle kolumu kurtardım elinden,afalladı. " Zavallı mı, zavallı olan sensin. Neden gittiğimi mi merak ediyorsun?" Bu hareketim onu şaşırtmıştı. Onaylar şekilde kafa salladı. Elimle gözyaşlarımı silip " Dinle o zaman senin için gittim ben o Amekira'ya , her şey senin içindi." dedim yüksek bir tonla. Gözlerim tekrar dolmuştu. Gülmeye başladı. İnanmamış gibiydi. "Dalga mı geçiyorsun benle? " dedi. Daha çok sinirlenmiştim. Evet artık tam da zamanıydı. " Dokun bana" dedim emir verici bir ses tonuyla. Anlamamıştı. "Ne?" dedi. "Elime dokun." diye tekrarladım. Kolumu tuttu. "kıyafetime değil tenime dokun." dedim. İçin acıyordu ama öğrenecekti artık. Elime dokunmasıyla benden uzaklaşması bir oldu. Elektrik çarpmıştı ona. Ellerine bakıyordu acı çekiyordu şuan. Şaşkın gözlerini ellerinden kaldırıp yüzüme baktı. Şaşkın şaşkın bakıyordu. Bu çok acı vericiydi. " Sen,sen kimsin Aysima??"