VİSAL

Kırgınım.

Kalbim kırık.

Pişman, her bir zerrem.

Başrolün o olduğu, hayallerle dolu bir dünya var ettim kafamda, bu dünyayı var etmeme o izin vermişti. En mutlu olduğum günlerde bile, beynimdeki kargaşayla savaşmak zorundayım artık.

Üzerime bir enkaz bırakan adamı, bir tozu üfledi diye affetmiştim bunca zaman. Herkesten her şey beklenir derlerdi de ondan bu kadarını yine de beklememiştim.

Ne düşünüyordum ki, hata bendeydi. Sen, kokunun bedenime sinmesine izin verecek kadar yaklaşmamış, vakit geçirmemiştin ki benimle. Ben biçare tutunmuştum hayallere.

Böyle olmasını geçtim ama keşke sana inanmışlığımdan vurmasaydın beni.

Yüreğimde var ettiğim seni, böyle öldürmeseydin.

Beni, koşup da varmak istediğim yere adım atamaz hale getiren her şeye kırgınım.

Yüreğimde oluşan boşluğun, acı silsilesiyle zehir olan gecelerinde yalnızım. Yanılgılarla var olan umutlar, vadedilen geleceğin yıkılışıyla dile gelen yalnızlıklar.

Umutlarla dolu dünyamın yıkılışıyla çöken kasvet, kasıp kavurdu ortalığı.

O kasvet yeşerttiğim umutları üzerime yıktı.

Sen gittin, beni, bizi geride bıraktın.

Yaşanacak düşler, vadedilen gelecek, hepsi çöküntünün altında kaldı.

Yaşama tutunacak güçleri ellerinden alındı.

Seni hiç sevmedim, ne kadar acı verici bir cümle.

Yalanmış yani yaşanan onca şey.

Ben, harelerin beni unuttu sanırken, hiç tanımamışlar.

Bir hançer saplandı kalbime, uyarı neticesinde.

Bir gerçek daha vurdu yüzüme.

Haykırıyordu adeta

Yalan anılar, ziyan düşler...

İmkansız bir düş artık hayata tutunmak, yeniden sevmek.

Beni, bana geri ver, lütfen.