BİR, İKİ VE ÜÇ: BULDUM SENİ

''Sen koşmaya başla Berfu, seni her şekilde bulacağım.'' diyen adama baktım ve gülümsedim, bunun gerçek olmadığının ikimiz de bilincindeydik.
Geçmişin acısı, geleceğin laneti olmuştu ve üzerimize salınmıştı.
Koşsam bile beni her şekilde bulacağını, elini kalbine götürdüğünde beni hissedeceğini biliyordum.
İki yaralı ruh, bir kalpte bütün oluyordu.
Birbirinin yabancısı olan iki kalp, yine birbirini tamamlıyordu.
Başımı onaylarcasına salladım ve altı yaşımda olduğu gibi koşmaya başladım, o zamandan beri ilk kez koşuyordum ama bu kez bana ulaşacak olan hayat değil, Buğraydı.
Bunu bilmek belki de beni ilk defa bu kadar mutlu hissettiriyordu çünkü koşmak benim için güven demekti.
Güven de benim en eksik yanımdı.
Uçurumun kenarına gelmemle yavaşlamak yerine daha da hızlandım ancak tahmin ettiğim gibi Buğra hızla elini belime attı ve beni kendisine çekti.
İçimin huzurla dolduğunu hissettim, huzurun kaynağı yine Buğraydı.
Uçurumun kıyısında duran bedenlerimiz tek vücuttu, sırtım ise göğsüne yaslıydı ve kalbini net bir şekilde hissedebiliyordum. Hızlı ama bir o kadar sakin, ritimsiz ama bir o kadar da ahenkliydi kalbi.
Tıpkı bizim gibi.
Uyumsuz ama bir bütün, yarım ama aynı zamanda bir yuvaydı.
Durduk, güneşin batmasını izlemeye başladık nefeslerimiz düzelene kadar.
''Bir, iki ve üç. Buldum seni Berfu.''
Ve geçirdim içimden, zaman henüz dolmadı. Beni erken buldun, belki de bulduğunu sandın Buğra.

*Uçurtmaların en güzeli, ruhlara bağlı olanıdır.*

Kapak tasarımı: Dowofficial(piskolojikyazar)