NAMÜTENAHİ

Ama bugün, benim dizlerimi büken, nefesimi daraltan, hıçkırıklarımı serbest bırakan kişi asla beklemediğim bir vurgundu. Sonsuz bir sevgi ile bağlandığım, güvenimi tek bir gün boşa çıkarmayan, sol yanımın en güzel köşesinde sakladığım sevgilimdi beni bu hale getiren. İnanamadım tüm bu yaşananlara, inanmak istemedim, yaşamak istemedim. Allah'ım, tüm bunların bir rüya olması için her şeyimi verirdim o an belki de..
Ama bugün, hissettiğim her duygu ve aldığım her darbe gerçekti. İnanmış, kandırılmış ve yıkılmıştım. Yıllarımı verdiğim tüm emeklerimin çöpe gitmesi sadece 1 günde gerçekleşmişti, başladığım yere, çok daha kötü bir halde geri dönmüştüm.
En acısı, en can alıcı kısmı ise bunu bana yapan kişiye kör kütük aşık oluşumdu, belki de bu yüzdendi her şeyi çok geç fark edişim, geç kalmışlığım.
Çok zor, yerden kalkmak çok zor, başımı kaldırmak çok zor, haykırmak istediğim tüm o saniyelerde susmak çok zor. Ama yapıyorum bir şekilde, gözlerimi az önce beni öldüren o maviliklere çıkarıyorum. Canımı yakan bir nefes daha çekiyorum içime, titrek dudaklarımdan çıkan tek bir kelime var, neden? Neden Ali? Beni neden öldürdün?