KARANLIK ŞEHİR

"G-gelme."desem de beni dinlemedi.Gerçi bu yaşıma kadar kim dinledi ki.

Yerimde gerilirken Demir gelmeye devam ediyordu.Artık biliyordum.
Herşeyi ögrenmişti ama benim suçum yoktu ki.Buraya nasıl geldigimi bile bilmiyordum,ona ne diyebilirdim.

Sırtım soguk duvarla buluşurken nefes nefese ona baktım.Bir umut kurtulma umuduyla sola yönelirken eliyle bana koca bir bariyer kurdu.Diger tarafa gitmek isterken bir bariyer de oraya koyup beni duvarla arasına kıstırdı.

Gözlerimiz buluşurken gözlerinde sinir yerine başka bir duygu gördüm ama ne oldugunu anlayamadım.

"Bana neden söylemedin? İnsan oldugunu bana neden söylemedin? "Bagırıgı kulaklarımı delip geçerken bedenimi hafif bir titreme dalgası kapladı.

"B-benim susmam gerekti.Öyle dediler,sende biliyorsun.Sana söyleyemezdim."

"Lanet olsun! Biliyorum,biliyorum.İnsan oldugunu ögrendiklerinde seni yakacaklarını biliyorum ve elimden birşey gelmiyor."derken ölmememi istedigini,beni önemsedigini anladım.

"Evimi bulmam gerek.Bulabilirsem giderim."Elini hızla duvara geçirirken ellerimle başımı tutup aradan ona baktım.İşte şimdi sinirlenmişti.

"Ev filan yok.Hala anlamadın mı,seni seviyorum.Bu lanet Karanlık
Şehir de benimlesin.Eve filan gitmeyeceksin."Sözleri kalbimi acıtsa da aklımda sadece tek bir kelime vardı.

Demir beni seviyordu.