Στη μεγάλη, χρυσή καρέκλα του θρόνου ο Δίας φαίνεται τεράστιος, έχει τα χείλη του σφιγμένα και δίπλα στην κλειστή γροθιά του, κρέμεται η φαρέτρα με τους κεραυνούς. Θα πρέπει να είναι προσεκτικός μαζί τους τώρα, σκέφτεται ο Απόλλωνας χαιρέκακα. Τεντώνει τους ώμους.
Περιμένει οργή. Όχι, δεν την περιμένει απλώς, την επιθυμεί. Η αίθουσα όμως μένει σιωπηλή για απίστευτα πολλή ώρα: ο Δίας να τον κοιτάει, ο Απόλλωνας να κοιτάει πίσω. Κρατάνε τα βλέμματα τους και ύστερα ο πατέρας του μιλάει.
«Θα κατέβεις στη Γη», λέει και αγγίζει τη φαρέτρα με τους κεραυνούς, τρίβει έναν ανάμεσα στα δάχτυλα του, τον επεξεργάζεται. «Για ένα χρόνο. Θα δουλέψεις ως υπηρέτης σε κάποιον θνητό», λέει και ύστερα προσθέτει: «Ως θνητός».
Ο Απόλλωνας κοντοστέκεται. Ως θνητός.
-
Ο Απόλλωνας σκοτώνει τους Κύκλωπες. Ο Δίας τον τιμωρεί. Οι άνθρωποι έχουν πάντα κάτι να διδάξουν στους θεούς.
-
Content Warnings (περιέχουν spoilers): βία, αίμα, τραυματισμός, θάνατος ζώου, θέματα σχετικά με το θάνατο γενικότερα, θέματα σχετικά με το σώμα, γέννα, μη περιγραφικό σεξουαλικό περιεχόμενο
σε γνώρισα στο σκοτάδι κάτω από το φως του φεγγαριού , ήσουν άγριος μα ταυτόχρονα όμορφος τόσο που νόμιζα ότι έβλεπα τον θεού του έρωτα μπροστά μου. τα κατάμαυρα μάτια σου με κοίταξαν και εγώ ανατριχιασα ολόκληρη . Ηρεμία ηχούσαν στα αυτιά μας αλλά φασαρία υπήρχε στις καρδιές μας . Σε μισώ , μα πάνω από όλα μισώ τον εαυτό μου δεν μπορεί να σε να σε ξεπεράσει δεν μπορεί να σε μισήσει. Εσύ με έμαθες να ζω και με εκεί που ζούσα με σκότωσες και τελείωσες την ζωή μου .