Madilim ang paligid sa apat na sulok ng kwarto. Mas pinipili na manatili sa lugar na walang tao. Tanging pagiging mag-isa ang nakikitang solusyon, upang hindi mahusgahan ng napakaraming tao. Nakalimutan ko na kung paano ngumiti. Mali, dahil hindi ko na pala alam ang salitang ngiti dahil wala naman nang dahilan para ngumiti. Akala ko wala na. Akala ko tapos na. Akala ko lang pala. May mas malala pa pala.All Rights Reserved