பொன் வண்ணம் சூடிய காரிகை

"ஏன் இவ்ளோ லேட் கொஞ்சம் சீக்கிரம் வரலாம் இல்ல?" அவன் சற்று எரிச்சலாக கேட்க அமைதியாக அவன் முகம் பார்த்தவள் "கூப்பிட்ட உடனே வந்து நிக்க நானும் சும்மா இல்ல ஆஃபிஸ்ல பெர்மிஷன் போட்டுட்டு தான் வர முடியும். அது ஏன் நான் மட்டும் எப்போவும் மத்தவங்க அவசரத்துக்காக வாழனும்" அவள் வார்த்தைகள் சாதரணமாக இருந்தது ஆனால் கோபம் அதில் அழுத்தமாக உருமாறி இருந்தது.

உள்ளே சென்ற இருவரும் ஒரு நெடியவனை அடையாளம் கண்டு கொண்டு அவன் முன் சென்று நின்றனர்.

மௌனமாக வந்தவளிடம் அவனே பேச்சை தொடர்ந்தான். "சோ எல்லாம் ஓகே தானே?" என்று கேள்வியாக கேட்க தலையை ஆட்டியவள் "ம்ம்... முடிஞ்சுது. எனக்கு ஒரு ஹவுண்டிங் பாஸ்ட் இருக்குன்னு சொன்னேன்" என்றவளின் முகத்தில் எந்த அதிர்ச்சியோ கவலையோ இல்ல. மாறாக அதிர்ந்தவன் அவன் தான்.