Yüzüme çarpan hafif rüzgara kapalı gözlerimle gülümsedim. Hiç beklemediğim anda beni sarıp sarmalayan bu karşılıksız aşk beni olduğumdan çok daha huzurlu biri yapmıştı. Gülümsemek için bir nedene ihtiyaç duymuyordum artık. Daha iyi bir insan yapmıştı bu sevda beni... Balkon kapısının sesiyle yaslandığım demirlerden çekilmeden kafamı arkaya çevirdim. O gelmişti... Yan taraftaki sandalyeyi çekip oturdu, sigarasını yaktı, dudaklarına götürüp bir nefes çekti. Kafasını kaldırıp şimdiye kadar hiç bakmadığı gibi baktı bana "Verda" İsmimi söylerken sesinde ilk defa daha yumuşak bir ton hissettim. Gözlerini ayırmadan bütün yüzümü taradı. "Niye öyle bakıyorsun bana" "Sen Verda? Sen niye aşık gibi bakıyorsun bana?" Cevabımı beklemeden devam etti "Yanacaksın Verda, ateşle oynuyorsun sen"