ESARET

Ben böyleyim işte. Garip bir kadınım. Anlaşılması zor. İnsanlara güvenmeyen, korkak, cesaretsiz.
Derim kalın, aşılmaz duvarlarım var benim. Saç uçlarımdan başlar, tırnak uçlarıma kadar kırıktır her yerim mesela. Sevemedim kalabalıkları, camdan insanları. Onlarda sevmediler beni. Beni sevmek zordu çünkü.
İçimde fırtınalar dışımda yazdan kalma bir akşamüstü havası. Yalnız kalmaktan korksaydım hepinize iyi davranırım. En zor günlerimde yanında yıkılacak kimsem olmadığında, tek başıma kahkaha atmayı, yıkılıp yenilip tekrar tek başıma ayağa kalmayı başarabildiğimden beri kimsenin varlığını yada yokluğunu umursamaz oldum.. Beni kimse anlamadı. Anlaşılmamakla katlanmak arasında tükendim kaldım. Anlamasın zaten kimse beni.
Anlamasınlar ziyanı yok beni daha kimler anlamadı....
Benim kavgam tüm dünya ile.
Ne zaman bir göçebe türkü duysam kanatlanır içinden bir kelebek, umarsızca uçar.
Dünyanın bütün kadınları toplansıp ağıtlar yaksın;
vazgeçmedim diye, güçlüyüm işte kaybolmuş yenik yıkık hatta ama dimdik..
Ben böyleyim işte...
Karanlığım ve ruhumla böyleyim.
Esaretime hoşgeldiniz.