Teardrops to the Sea

Nag-aagaw ang dilim sa liwanag.

Palubog na rin ang araw, at kita mula sa kinatatayuan ng dalagang si Chridtine ang sikat nitong kulay kahel (orange) na. Ang langit na ay dumidilim na, ngunit kita pa rin ang ningning ng karagatan.

Habang nakaupo sa pampang ay blangko ang isip ng dalagang si Christine. Ngunit ang kanyang puso ay puno ng paghihirap at hinagpis. Di na napigilan pa ng dalaga ang pagpatak ng kanyang luha. Bakit puno ng kalungkutan ang kanyang puso? Gayong wala namang rason para malungkot sya.

Ah, marahil ay dahil malapit sya sa karagatan. Simula nung bata pa lamang sya, kapag nakakakita sya ng dagat ay bigla-bigla na lamang syang luluha ng walang dahilan at makakaramdam ng labis na kalungkutan.

Palaging ganun ang nangyayari. Bakit nga ba iyon nangyayari? Walang makakasagot. Basta ang alam ng dalagang si Christine, kapag malapit sya sa dagat ay puno ng pagdurusa ang kanyang puso.

Maniniwala ba kayo na ito ay itinakda?
At langit ang may akda!