Ύψωσε το βλέμμα του με μια μελαγχολία στον νυχτερινό ουρανό ,
τα μάτια του έλαμπαν υπό το φως των αστεριών
και τότε ήταν που γύρισε να την κοιτάξει, δεν κοίταξε τα μάτια της, κοίταξε βαθιά μέσα στην ψυχή της, τα μάτια του υγρά πλέον... Ήξερε ότι θα την έχανε και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να το αλλάξει αυτό.
Η Βανέσα ένα ταλαιπωρημένο και αδικημένο κορίτσι από την ζωή πέφτει πάνω στον Αχιλλέα, ένα αγόρι με μεγάλη φήμη, δυστυχώς κρύβει πολλά μυστικά που μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα γύρω του...
"ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΏ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ" μου φωνάζει καθώς πιάνει ένα βάζο και το ρίχνει στο πάτωμα.
Χιλιάδες γυαλιά εκτοξεύονται στο πάτωμα ενώ μερικά στα πόδια μου.
"Άσε με να σου εξηγήσω..."ψιθυρίζω και πάω να τον ακουμπήσω στο μπράτσο αλλά με σπρώχνει μακριά.
"Τι να μου εξηγήσεις ρε Δανάη; ΤΙ; ΣΑΣ ΕΙΔΑ"ουρλιάζει σφιγγοντας τις μπουνιές του. Το στήθος του ανεβοκατεβαίνει και παίρνει βαθιές ανάσες.
Δεν θέλει να με ακούσει. Υπάρχει εξήγηση αλλά εκείνος δεν θέλει να με βλέπει από εδώ και στο εξής.
"Όταν μάθεις την αλήθεια θα καταλάβεις πόσο μεγάλο λάθος κάνεις αυτή την στιγμή και θα είναι αργά. Πολύ αργά" του λέω σκουπιζοντας τα δάκρυα από τα μάγουλα μου.
Τα λόγια που μου είπε ήταν σκληρά. Η στάση του απέναντι μου ήταν σκληρή.
Ίσως εδώ τελειώνουν όλα.