GÜL İLE BÜLBÜL |Bir Doğu Masalı| -TAMAMLANDI-

Tam da karşımda avlunun ortasında durdu.Gözlerindeki nefret kaybolmuş,yerine minnet ve sevgiye aç hareler oturmuştu.Morarmış göz altaları,kan canağına dönmüş yeşilleriyle ihtiraslı bir gülüş kapladı içimi.
Parmaklarım demir korkulukları bulup yerlerini aldı.Eriyip gittiği ilk birkaç dakika da anlaşılırken içimde karanlık dehlizlerde oluşan acıma hissi alı koydu benliğimi.

-Affet...dedi titrek ses tellerine vurgu yaparcasına.
Bariton sesi kendisi üzerinde hakimeyitini sonlandırmıştı belli ki.Acıdan kıvranan adamın gözlerinde hüzne ve alışa gelmiş bir parça sevgiye aldanmayacak kadar büyümüştüm.Büyütmüştüler...

-Var git yoluna Karan Bozarslan.Bundan sonra benden yar olmaz sana.
-Deme!..Bir hata ettim amma val-
-Sen hata yapmadın Karan Ağa.Sen ve senin gibi düşünenler katil oldu.

Dediğimde içimde kopan ateşli fırtınanın gergin bir yay üstünde ona atılmasıydı canını-canımızı yakan.Menfi bir hareketlilikle başını iki yana salladı.
Arkasında eli yüreğinde anası oğlunun incinmiş tarafını ağlayarak olanlara şahit oldum.Usulca omuzumun üstünden merdivenlere oturan Dilşah Hanıma anneme döndüm.Ona da beslediğim öfke artık yavaş yavaş tükeniyordu.
Anladımki vicdansızlara verdiğim her duygu onlar karşısından hiçlenip bana geri dönüyordu.

-Yüce alem dağları duysun ki yaptıklarınız unutulmayacak.Evladına kıyan ne anayı ne hırsı uğruna karısı ve kardeşini gözden çıkaran Karan Ağayı!

Dedim toplanmış,dökülen gözyaşlarıma aldırmadan.Gözlerimin ta derinine baktı,karasında vicdan beklercesine.
Göz hapsime yeniden girerken gökkubbeye çığlıklar yayılmıştı.Benim ise perdelerime endişe oturmuştu.
Belindeki silahı göğsüne dayamıştı öfkesinden.

-Anlattığın masaldaki Bülbül bensem madem benimde yaşamama gerek yok o zaman.Şimdi içimde öldürüyorum Hevi Bozarslan seni.Senin öldürdüğün gibi.
Dedi ateş ederek.