"Ya kızım kaç dakika büyüğüm senden bana abla diyecek misin artık?" Suratına ayı görmüş köylü gibi bakarken ikizimin bu saçma lafını bir daha duymamak üzere kulaklığımı kulağıma geçirdim. O ve soğuk esprileri beni bitiriyordu. Kaç kere her ortamda espiri yapmaması gerektiğini de söylemiştim oysa ki. Kendisi bunu çok zevkli buluyordu fakat bu tam bir işkenceydi. İkizim ve ben babam ile yaşıyorduk. Babamız bizim her şeyimizdi hem annemiz hem babamız hem kardeşimiz hem arkadaşımız. Annemizi çok küçük yaşta kaybetmiş olmamız bizi acılardan bir nebze uzak tutuyordu çünkü onu pek hatırlamıyorduk. Babamız bizim dünyamızdı. ......