KEHRİBAR GÜNEŞİ - İltica

"Söz ver bana,Ezel Şahan! Söz ver gitmeyeceğine."

Kadının keskin bir soluk aldığını, duydu.Siyah gözlerde, alevler yükseldi sanki.Kısık temkinli bir bakış atıp sakinleştirici bir sesle onun istediği cevabı verdi. "Seni bırakıp gitmek isteyen kim ki? Deli miyim ben.Son ana kadar nefesim, nefesinde olacak, söz!"

"Böyle konuşmayıda yasaklıyorum. Son an,son kez, ölüm... Bu gibi sözcükler yasaklı kelime."

"Cezam az önceki gibi olacaksa ben direkt yasakları çiğneyip cezama razı mı gelsem." diye mırıldanan Ezel gülüp gülmemek arasındaki o ince çizgide bocalıyordu.Bir taraftan gerçeğe alıştırıyordu kadını,bir tarftan ise olayı yumuşak tutmaya.

"Ciddiyim ben,dalga geçme!"

"Kalbimin şurada iflas edeceğini bilsem bile seni deli gibi öpmek istiyorum ve ben de bunda gayet ciddiyim."

"Sen,benimsin! Sadece benim iflas etmeye hazırlanan o kalbine söyle benimle, sevgimizle iyileşecek" deyip sanki adamın gitmesine engellemek ister gibi başını göğsüne sıkıca yasladı.

Kadının,içindeki korkuyu kendince yok etmek için gülümseyerek elini,avucuna alıp nazikçe okşamaya
başladı. "Kızgınken başka bir güzel oluyorsun. Daha elev alev... Bu laf dinlemez öfken,beni sana daha çok çekiyor.Korkuyorum ki ölümüm senin ellerinden olacak."

"Ezel!"

Göğsüne yediği birkaç yumruğu yakalayıp dudaklarına götürüp avuç içine nayif öpücükler kondurdu. "Şakaydı,kıvırcığım sadece şaka."

"Şakası bile kötü,yapma!"

Ezel,yumuşak bir tebessümle başını onaylayarak salladığında kadının tüm korkularını silip süpürecek şekilde kollarını beline sarıp onun bedenini kendi bedenine hapsine aldı. Elinde olsaydı göğsünün hemen altına sokup orada yaşatmak isterdi.

"Gülüşün ruhuma hükümdar..." Kıvırcık saçlarda derin soluk alırken kadının elleri usulca yine kalbine çıkmıştı. "Güneşin.... Güneşin bedenime cellat oldu, güzelim."