İnsan nasıl kaybederdi umudunu, hayallerini, hayatını?
13 Kasım 2020,
Hasta olduğumu öğrendiğim günden beri umut denen kavramı unutmuştum. Kimseye bahsetmediğim tek sırrımdı benim, hastalığım. Evet, ben kanserdim. Ama bunu asıl hikayemin başladığı günden 2 ay 18 gün sonra öğrenmiştim. Bir sabah kalktığımda yastığımın üzerinde bir avuç saçla..
Ben Seren Esila Demir. Umudumu 18 Ekim sabahı kaybettim. Ben kaybettiğimde, başkası kazandırdı bana yitirdiğim umudu. Bir bey var, uğruna savaşacağım. O Umut Efe Biran. Adının Umut olmasının yanı sıra, benim yitirdiğim umudum. Hayalim, hayatım ve hatta çok sevdiğim saçlarım. O Umut Efe Biran ve ben Seren Esila Demir. İlk yenilgim hastalığımdı. Ama ilk savaşım Umut Efe Biran. Onu sevmek için savaşmıştım 5 yıl öncesine kadar. Şimdi ise beni kaybetmemesi için savaşıyordum.
Ve insanın başına en çok korktuğu şey gelirdi. Benim korktuğum da yitirdiğim umudumu tekrar kazandığımda, kendimi kaybetmem olacaktı.
İyi seyirler..
Abi kitapları kıtlığı çekiyorsanız doğru yerdesiniz. Sizden istediğim ana karakter olan kız ile empati kurmanız. Babasına olan düşkünlüğünü anlamanız. Bu kitapta önyargılı abiler yok, karışan bebekler yok. Alışılmış klasik abilerim hikayesi değildir. Dikkat! Bu kitabı okurken neden benim abim yok diye dert yanabilirsiniz :)
"Onu istemiyorum." Nefret dolu bakışları bendeyken babamdan uzaklaştı. "Benim kızım değil o!" dedi ve üstüme atılmak için hamle yaptı. Fevri bir hareketle geriye kaçarken hemşirelerden biri annemin koluna enjektör sapladı. Sakinleştirici olduğunu tahmin ettiğim sıvı bedenine girdi, hareketleri yavaşça kesilirken hala sayıklıyordu.
"Gerçekleri söyle ona Yılmaz." dedi uykuya dalmadan hemen önce. "Öz ailesini bulsun."
Beni bitirecek kelimeler dudaklarından döküldü. Annem odaya alınırken babam da peşinden gitti. Bedenim titredi, vücudumu soğukluk kapladı. Bir insan narkozluyken asla yalan söyleyemezdi.
Başlangıç: 12 Haziran 2022