TEPKİSİZ:MELEĞİM

Dikkat! bu kitap lise, aşk,kusursuz karakter, yakışıklı erkek, dünya güzeli kız ve zoraki evlilik kitabı değildir.

⛓️
Artık yapabileceğim tek şey onu öldürdüğüm ellerimle yaşayıp, kendimden intikam almaktı
🎞
Titreyen dizlerim beni daha fazla taşımayınca yere çöktüm, gördüğüm şey gerçek olamazdı değil mi? bu ceset ona ait olamazdı, olmamalıydı ben... ben bunu yapmış olamazdım.

"Anne"

Dedim fısıldar gibi. Beynim durmuş, nefes bile alamıyordum. Annem değildi, hayır bu annem değildi. Ben yine bir kabus görüyordum.

"Anne uyan"

Cevap vermiyordu. Titreyen elimi ona dokunmak için uzattım.

"Anne lütfen uyan, hayır anne sana vurmadım, sen değildin o."

Annem cevap vermiyordu, zayıf bedeni kanlar içinde d öylece yerde uzanıyordu. Evet bu beden ona aitti: anneme aitti, MELEĞİME.

Uzattığım elimle koluma dokundum. Bunu ben mi yapmıştım?

"Anne özür dilerim, benim yüzümden"

Beynim yavaş yavaş olayı algılarken yere dökülen kanları gördüm. Bu kanlar onundu

"ANNE KALK, ÖLMÜŞ OLMAZSIN, HADİ KALK SÖZ VERİYORUM GİDECEĞİZ. HADİ ANNE HADİ"

Deli gibi bağırırken annemi sarsmaya kıyamayıp, titreyen ellerimle yalnızca kolunu dürtüyordum.
⛓️
Tüm itirazlarıma rağmen
sağlık görevlileri sonunda annemi benden alıp, siyah ceset torbasına koyup, ambulansa taşıdılar.

"Götürmeyin annemi, o ölmedi. Ölemezsin anne! beni yalnız bırakamazsın. Herşeyimi sana adamışken, tek kurşunumla gidemezsin anne."

Bağırmaya çalışıyordum ancka sesim fısıltıdan farksızdı

"Yalvarırım anne, yalvarırım ölme. Ben ölürüm ama sen ölme, benim kurşunumla ölme anne"

Katladığım bacaklarımın üzerinde oturmuşken, kapısı açık olan ambulansın önünde alnımı yere koydum ve yumruk yaptığım ellerimle yere vurdum.

Hatırladığım son şey fısıldayarak söylediğim bu sözlerdi:

"Annemi kendi ellerimle öldürürken neyin bedelini ödedim ben?