Eylül'de Deniz

Beynimiz...
Bize yük ettikleri o kocaman solucan yığını, damarların muhteşem bir dizilimle harmanlandığı,
hücrelerin birbirine elektrik akımlarıyla iletişim sağlayıp yüzdüğü sihirli küre.
Ya lanetli... Ya da korumalı mistik bir cadı kazanı.

Her şeyin tam iyiye gittiğini düşünürken neden yumrular boğazımızda toplanır? Hayatın o
boktan yüzü neden yaşamayı daha içten bir gerçeklikten ziyade suni bir boyutta sanki birer
kobay olduğumuzu sınırlı küçük duvarlarımızla örülü tünelimizde iyice gözümüze sokup durur?
Ağaçlar çimenler gökyüzü yıldızlar, neden renklerini silik bir şekilde gözlerimizin korneasını
dışlar hale getirip, olmayan sesler ve görüntüler eşliğinde bizi farklı bir boyuta tılsımlı bir iksir
içmiş ya da yok aslına bakarsanız uyuşturucu yoksunluğunun en ağır krizlerinde bir yolculuğa
çıkarır.
Düşünceleri kulaklarında yankılanırken ayağa kalktı. Mavi orta boylarda yine aynı renkte tabağı
üzerinde duran bir fincan içerisindeki kahvesinden bir yudum aldı. Birden ne düşündüğünü
unutup hatırlamaya çalışarak beyin damarlarının yandığını hissetti. Umutsuzca bir soluk sesi
çıktı dudaklarından. Ardından; Aynı ergenlik dönemi gibi. Bitmeyen bir umutsuzluk içerisinde
hissetti kendini. Ergenlik dönemimi atlatamadım mı ki acaba? Diyerek koca ve acı bir kahkaha
attı. Midesinde az önce içmiş olduğu kahvenin ürettiği asidi hissetti. Kusacak gibiydi. Hiç
büyüyememiş miydi? Yoksa büyüdükçe daha mı kötüleşmişti. Varoluş sancıları... Aklına çok
sevdiği o film repliği geldi. "Hayat her zaman mı böyle zor yoksa sadece çocuk olduğunda mı
böyle gelir? Hep böyledir." Ne yazık ki tecrübeleri doğrultusunda çok daha önceden bu gerçekle
karşılaşmıştı.
-Telif hakkı elimde olup. Tüm hakları saklıdır. Kopyalanması durumunda yasal işlem yapılacaktır.-