LÂYEMUT

Yıllardır kapatıldığım bu mahzen artık bana ölüm gibiydi. Burada ne işim vardı bilmiyorum. Neden burada olduğumu bilmediğim gibi kim olduğumu da bilmiyordum. Ayaklarıma takılmış birer pranga vardı ve ben bundan ibarettim. Bir tek buydum işte.

Bu mahzende, bu dört duvar arasında, bu parmaklıklar ardında ölüp gidecektim sanırım.

Ta ki o gün gelene kadar...

Bir umut...
Bir kahroluş...
Bir yıkım...

Hepsini yaşayacak bir insan en fazla kaç gün yaşar ki?

Ben ölümsüzdüm.