ᴀɢᴀɪɴꜱᴛ ᴛʜᴇ ʀᴜʟᴇꜱ

"Κατερίνα, αυτό πρέπει να σταματήσει."

Τον κοίταξα έκπληκτη και έκατσα στην πολυθρόνα του δωματίου μου.

"Γιατί, Δημήτρη; Πες μου γιατί." Τον κοίταξα θλιμμένα και αυτός έσφιξε τα σαρκώδη χείλη του.

"Επειδή, αν το μάθει ο πατέρας σου θα.."

"Ποιος θα του το πει, ρε Δημήτρη;"

Σηκώθηκα απότομα από την πολυθρόνα και τον πλησίασα.

"Εγώ πάντως όχι. Σταμάτα να δειλιάζεις και ζήσε αυτό που έχουμε. Είναι όμορφο.. "

Τυλιξα διστακτικά τα χέρια μου στον λαιμό του και αυτός ξεφυσηξε.

"Δεν νιώθεις όπως εγώ; Μήπως παρεξήγησα;" τον ρώτησα ντροπαλά και αυτός με κοίταξε με το μαύρο βλέμμα του να συγκρούεται με το μπλε δικό μου.

"Πες μου, Δημήτρη. Θέλω να ξέρω." τον πίεσα και κόλλησε απότομα τα χείλη του στα δικά μου.

"Ναι. Νιώθω το ίδιο, μικρή. Και θα ζήσω αυτό που έχουμε. Μέχρι το τέλος."