Hayatımın aşkı zannettiğim adamın hayatımı karartacağını nerden bilebilirdim. Bilseydim böyle bir şey yapacağını severmiydim onu, verirmiydim kalbimi ona, hayatımı paylaşmaya çalışırmıydım, ona güvenirmiydim, ona o güzel sözleri söylermiydim, her gün günaydın mesajı atarmıydım, benden sabah öpücüğü, şans öpücüğü istediğinde verirmiydim ona hak etmediği öpücükleri, istermiydim dudakları değsin dudaklarıma, kalbi değsin kalbime, istermiydim kalbi kalbimde atsın, ben istemedim her gece evden kaçıp onun kollarına gitmeyi, değerli zamanımı ona harcamayı, onun kollarında huzur bulmayı, ama hepsi yalanmış sevgisi, kalbi, duyguları, dudakları, o süslü sahte sözleri ne kanmayı, herşeyin sahte olması, bebek gibi o geceki herşeyinde mazi olması, ama yemin ederim ki, güçlü, başarılı bir anne olacağım. Bundan sonra tek yaşam kaynağım bebeğim...o gece beni evden nasıl attıysa, bende onu öyle kalbimden attım ve bana geri dönmek istediğinde kalbimde ona yer olurmu bilmem. Onun yerini başka biriyle doldururum, dudaklarım başkasının dudaklarına değer, bu kalbim başka birine atar belki...belki...