NİKTOFİLİ

Bir adam. Dünyaya hükmeden bir adam. Bir kız. Dünyadan nefret eden bi kız.
" Senin yanında olmanın güzelliğini ben sana anlatamam ama sana durup bakınca orda olduğun için içimden bin kere teşekkür ettiğimi bil isterim" dedi sanki burda olamayı ben istiyormuşçasına.

Ellerini ellerime aldı. Bir kez daha aralandı dudakları " Şakağıma bir silah dayasan ellerinin güzelliğine ağlarım" dedi son kez. Bir damla aktı gözlerinden. Belkide ilk ve son gözyaşıydı adamın.

Ona baktı. Herşeyine baktı. Tek varlığına baktı. Son kez gülümsedi adam. Kötülerinde kalbi vardı. Onlarda gülümseyebilirdi, sevebilirdi. Sevdikleri için bu dünyada vedada edebilirlerdi oda gidiyordu bu dünyadan. Dayanamamıştı. Her türlü işkenceyi gören, her acıyı tatmış olan bu adam bu kızın onu sevmemesine dayanamıyordu.

Yektasına son kez gülümsedi. Gülümsediğini tek o görmüştü. Son kezde o görmüş olucaktı. Ona son kez sevdiğini söyledi ve yavaş yavaş bu dünyadan uzaklaşmaya çalıştı, Kelimeleri bir feryatla son bulana dek.