Gölge Avcıları

Derin bir nefes aldı yaşlı adam. İçini garip bir huzursuzluk kaplamıştı karşısına çıkan esmer oğlanın sorusunu duyunca.

"İyi insanlardır onlar evladım." Uzun bir müddet sorusuna cevap bekleyen genç çocuk aldığı kısacık cevapla gülümsedi. Sabırla bekledi adamın ona alışmasını.

"Neden sordun evladım sen onları?" Genç çocuğun gülümseyen suratı iyice oturdu yüzüne. Elini uzatıp yavaşça tuttu yaşlı adamın buruşuk ellerini.

"Sağolasın amca." Yaşlı adam anlamadı karşısındaki gencin minnettarlığını. Oysa ki sorduğu soruya doğru düzgün cevap bile vermemişti. Mahçup oldu yaşlı adam. Karşısında duran genç çocuk kötü birine benzemiyordu ama yardımcı olamazdı ona.

"Kusura kalma oğlum." Gülümseyen suratı bir an bile düşmedi gencin. Ellerinin arasında duran buruşuk eli öpüp alnına koydu.

"Estağfurullah amca ne kusuru. Bizi bu kadar koruduğunuz için asıl ben teşekkür ederim, hem kendi adıma hem arkadaşlarım adına." Yaşlı adam duydukları karşısında titredi. Neredeyse yarım saati aşkın süredir yanında olan bu gencin onlardan biri olduğunu önceden bilse bu kadar bekler miydi hiç.

"Soran olursa sen yine de susma amca. Bilsinler bizi sorun değil bizim için. Her soran benim gibi yaklaşmaz size Allah korusun." Sözleri biter bitmez doğruldu genç.

"Hadi kal sağlıcakla." Arkasını dönüp giden gencin sırtına uzun uzun baktı yaşlı adam. Sonra durdu sessize cevap verdi gencin sorduğu ilk soruya. Duymayacağını bile bile.

"Gölge onlar. Ufacık ışıkta bile arkamızda olan gölgelerimiz gibi gölgeler. Ellerini uzattıkları her insanın minnet duyduğu gölgeler. Karanlıkta görünmez olan o kapkara gölgeler." Derin bir nefes aldı yaşlı adam.

"Gündüzleri peşimizde bizi takip eden, geceleri bekçilik eden gölgeler." Sonunda genç kayboldu sokaktan. Yaşlı adam nefesini verdi yavaşça. Yüzünde hüzünlü bir tebessüm oluştu.