Ano nga ba ang pinakamahalagang bagay sa mundo?
Iyong mahalaga pero hindi nabibili ng pera?
Pamilya.
Pag-ibig.
Panahon.
Ayon sa isang kasabihan, ang oras ay ginto. Sa isang araw, mayroon ka lamang dalawampu't apat na oras. Nasa sa iyo kung gagamitin mo iyon sa mabuti o masama... sa pagmamahal at pagpapatawad... sa pag-abot ng mga pangarap.
Walang permanente sa mundo. Ang lahat ay nagbabago. May lumilisan at may nagpaparamdam. Kahit na ang oras ay nagbabago rin. Bukas, ang ngayon ay magiging kahapon. Dahil ang lumipas ay hindi na muling maibabalik pa.
Habang lumalaki at nagkaka-isip si Jamara ay nagpapaubaya siya sa agos ng panahon. Ang tanging mayroon siya ay ang malalim na pananalig na balang araw ay dadalhin din siya ng kanyang mga paa sa landas na nakaukit sa kanyang kapalaran simula pagkabata.
Kung maibibili lang sana ang oras, mangungutang siya kahit gaano kataas na interes pa ang ipatong sa kanya... madugtungan lang ang buhay ng kanyang ina at mabigyan siya ng pagkakataong mahanap ang matagal nang nawalay na ama.
#ADF ❀
***
If you are reading this story on any other platform other than Wattpad, you are very likely to be at risk of a malware attack. If you wish to read this story in its original safe form, please go to https://www.wattpad.com/user/latebluemer07. Thank you. ❀
Cover image: courtesy of Pinterest. (✿◠‿◠)
***
That in all things, God may be glorified (1 Peter 4:11) ♡
TOTGA (Candy Stories #4) (Published under Bliss Books)
54 parts Complete
54 parts
Complete
Engineering students Pfifer and Ivan know that what they have is something special. Without a proper label between them plus an ugly twist of fate, can they manage to be together in the end--or will they remain as each other's TOTGA and nothing more?
***
May feelings na laging nandiyan, nakaabang kung kailan magpapapansin. Nakaabang kung kailan ako titisurin sa mga pamilyar na kanta, lugar, at salita. Magpapaalala sa isang mukha na hindi ko naman gano'n kakabisado pero pamilyar. Magpapaalala sa mga dating pakiramdam.
Malalaman mo raw kung sino ang The One That Got Away mo kapag narinig mo 'yong salita at nakaalala ka ng iisang tao lang; nakatisod ka ng mga dating pakiramdam; nangulila ka sa mga nakaraang saya; nakaalala ka ng mga pamilyar na sakit.
Sabi, time heals wounds at distance makes one forget. Bakit parang hindi naman effective? Bitbit ko pa rin lahat ng what if. Hindi pa rin ako makatakas sa maraming sana.
Ako ba ang bumitiw o siya? Tapos na ba kami talaga?
Ang sarap magtanong kaso...wala nga palang kami noon.
Disclaimer: This story is written in Taglish.