WINNAAR WATTY 2020 SCIFI
Vele lichtjaren hier vandaan ligt een planeet, bewoond, net als de aarde. De bevolking is niet zo groot als de onze en haar omvang is nog kleiner dan de maan. Een wereld omringd door geluk, zonder leugens, berovingen, moorden of chantage.
Maar is het wel echt zo perfect? Diep van binnen knaagt er echter iets aan ze: een eeuwig aanwezige angst. Angst voor de monsters genaamd mensen; de ziektes die zij met zich meedragen, angst voor wat deze mensen kunnen doen.
Als de dertienjarige Lori echter vragen begint te stellen waar niemand antwoord op lijkt te hebben, begint alles langzaam te veranderen. Als ze ook nog eens vage visioenen begint te krijgen over een toekomst waar ze niet op zit te wachten, weet ze dat ze het tij moet keren.
Zou jij willen leven in een wereld waar angst de meest voorkomende emotie is, maar waar dat ook iets is wat niemand durft te tonen? Waar je wordt gedwongen om het onbekende te vrezen?
Zij in ieder geval niet.
× Covers, icon en banner door @Goldenways ×
× ik schreef dit toen ik 16 was, bear with me ×
De droom van de mensheid is al sinds de oertijd om zoals vogels te kunnen zijn. Te kunne vliegen en vrij te kunnen zijn van al de rest. Ze zijn er tot op vandaag nog steeds niet in geslaagd zoals ze wilden. Ze kunne vliegen met een vliegtuig maar vrij zijn ze nog steeds niet.
Maar alles is anders waar ik vandaan kom. Ik leef nu 385 jaar op aarde. De mensheid heeft me veel geleerd. Op mijn planeet hebben we geen emoties dus ja, het was aanpassen. Ik ben niet voor niets omlaag naar aarde gekomen. Ik ben hier om te leren, mijn volk is aan het uitsterven. En we hebben de mensheid nodig om terug te komen.