ARAFTA AŞK

"Seni gülümseten şey orada ki heykel mi?" diye sordu Kartal Araf. Yanıma gelmişti. Heybetli bedeninin gölgesi tıpkı bir kartal gibi beni kanatlarının içine almıştı

Ona bakmaya çekindiğim için gözlerimi heykelden ayırmadım. Belki de yaydığı kasvetten çekinmiştim bilmiyorum. "Onu neden bir dolaba hapsettin?"

"Sence?" dedi gizemli bir tınıyla. "Sence onu neden oraya hapsettim?" Kartallar hakkında pek fazla bildiğim bir şey yoktu. Görme yeteneklerinin dışında bazı medeniyetlerde farklı şeyleri simgelediğini biliyordum. Mitolojide de bir yeri vardı kartalların. Ancak bu saydıklarımın tek bir ortak özelliği güçtü. Kartalllar nerede anılırsa anılsın gücü temsil ederlerdi.

"Gücünden mi korktun?" diye sordum bu yüzden. Komik bir şaka yapmışım gibi güldü.

"İnsan hiç güçten korkar mı?"

"İnsanlarda korkabilir." Derin bir nefes aldım. "Belki başkalarının gücünden belki de kendisinin gücünden."

"Sen olsan bir kartalı neden hapsederdin?"

"Gücünden korktuğum için." Kartallar gökyüzünün sahibiydi. En görülmeyecek şeyi bile keskin bakışlarla görür ona göre avlanırlardı.

"O heykel parçasını oraya hapsetmemin bir sebebi yok aslında." dediğinde kaşlarım çatıldı. "Tamamiyle göz zevkimle alakalı bir durum." Bunu öyle bir ciddiyetle söylemişti ki sorgulayamadım bile. Eğer ses tonu ciddi olmasaydı benimle eğlendiğini düşünürdüm.

"Kartallar her şeyi görür Farya. Kartalların sahip olduğu en iyi şey gözleridir. Bu yüzden onları istersen özgür bırak istersen benim yaptığım gibi kafese kapat. Kartallar daima alçakta da olsa yüksekte de olsa avını görür ve ona göre hareket ederler."

Boğazımdan ses çıkacak bir şekilde sertçe yutkundum.

"Ve Farya bende seni hiç ummadığın bir anda gördüm."