Δεν αντέχω άλλο!

Είναι απόγευμα. Μόλις σχόλασα από το φροντιστήριο μου και είμαι απολύτως ΚΟΥΡΕΛΙ. Πάλι με εξευτέλισαν αυτές οι γελοίες που έχω για συμμαθήτριές εκεί. Ο λόγος; Γιατί δεν είμαι ψηλή, λεπτή με τέλειο σώμα, φραγκάτο πατέρα και κυρίως, μία κομπλεξική που θέλει να χαλάει την μέρα των άλλων. Φτάνω στο σπίτι μου και βλέπω όλα τα πράγματα μας έξω από την πόρτα, και τους γονείς μου αναστατωμένους. «Τι έγινε;» ρωτάω με ένα βλέμμα όλο απορία την μητέρα μου - «Μας έκαναν έξωση Μαράκι μου, επειδή καθυστερήσαμε τα νοίκια τους» - «Δεν το πιστεύω» μία ξαφνική τάση προς λυποθυμία άρχισε να με κυριεύει. «Και τώρα τι θα κάνουμε;» ρωτάω τον πατέρα μου που είχε κάτσει πάνω σε μία παλιά, ξύλινη καρέκλα από αυτές που είχαμε στην κουζίνα μας - (και είχε χώσει τα μάτια του στις παλάμες των χεριών του)- , πριν μας πετάξουν σαν τα σκυλιά έξω από το σπίτι. «Προς το παρόν θα μας φιλοξενήσει ένας παλιός μου φίλος που ξανασυναντηθήκαμε πριν κάποιες μέρες, με το που έμαθε αυτό το πάθαμε, μου πρότεινε κατευθείαν να μείνουμε σπίτι του που είναι πολύ μεγάλο και χωράει και τους 3 μας, πρωσορινά τουλάχιστον. Έχει και αυτός μία κόρη