On sekizime yeni bassam bile ben o geceleri bebeğine sarılarak uyuyan kızdım. Sarı saçları yarım toplu ve mavi gözlü, siyah kıyafetler giydirilmiş bebeğe sarılarak uyuyan kız. Gecenin karanlığında soğuk esen rüzgar bile beni üşütmüyor aksine daha çok ısınmamı sağlıyordu. Karşımdaki ölü bedenler korkumu daha çok tetikliyordu. Elimdeki ufak bıçağı sıkmaktan başka bir şey yapamazken aklımda oluşan görüntüler vardı, Sarışın bir kızla, elimde kılıcımla, kaçtığımız gorile benzeyen bir canavar, düşündüğüm tek şey beynimin bana güç vermek için yaptığı bir şeydi. İşin korkunç tarafı ise ordaki kız gibi beni koruyacak biri yoktu ve beynimin gösterdiği ben olarak düşündüğüm diğer kız kadarda asla cesur değildim. Ama niye garip şekilde tanıdıktı? Bir şeyler çok...tanıdık geliyordu? (Bu bir Lexark -Elyza Lex ve Alicia Clark- hikayesidir. Fear the walking dead ve the 100'dan esinlenilmiştir.)