Küçük Kız

29 Eylül 2020
Melek Korkmaz
Merhaba,ben Melek. 4 yaşında annemi kaybettim. Annemi kaybettikten iki gün sonra babamdan şiddet görmeye başladım. Zaten annemede şiddet uyguluyordu.O zamanlar küçücüktüm. Babam beni dövdükten hemen sonra üzülüp saçlarımı okşardı. En sevdiğim şeyin saçlarımın okşanması olduğunu biliyordu.

Şaka gibi hiçbir zaman dövdüğü için şikayet etmemiştim. Çünki dövdükten sonra saçlarımı okşardı. Babam beni saçlarımı okşayıp uyumaya gönderdiğinde en sevdiğim ayıcığım olan'Kahve' ile konuşup, onun tüylerini okşardım. Sanki tüm ruhum o ayıcıkta saklıydı. Bir güm geldi ve o ayıcık gitti. Hayatımda 'Kahve' diye birşey kalmamıştı artık. 6 yaşımda ruhumu 'Kahve' ile birlikte bilinmeyen yerlere gönderdim.
............................................................................
3 Ocak 2004
Yazarın anlatımından

Küçük kız yine bir akşam babasının şiddetine uğradıktan sonra, yine babasının saçlarının okşamasıyla beraber uykunun huzurlu kollarında bulmuştu kendini. Hani uykuya "Yalancı Ölüm" derler ya. Bu küçük kız için o yalancı ölüm gerçek oluyordu, bunu hissetmişti o an. Gecenin bir yarısı öksürerek uyandı küçük kız. Gözlerini açmadan bile derin sıcağı hissedebiliyordu. Gözlerini açtığında etrafını alevlerin sardığını gördü. Canı acıyordu. Hemde çok acıyordu, babası dövdüğünde bile bu kadar acı hissetmemişti küçük kız. Çünkü aralarındaki fark Küçük kızı şuan babası değil, alevler dövüyordu.