Ay Işığı Ve Karanlık

Hikayenin ilk cümlesi, ilk kalp atışı, havayı ciğerlerine ilk dolduruşu,
bana göre ise bitişi.
Ne zaman başlasam sonu düşünmeden duramıyorum. Belki karamsarlık, belki de yüzüme gerçekleri acımasızca vurmaya alışmışım sadece.
Onun gidişinden sadece bir ay sonra ve ben çok üşüyorum.
Ay, ışığını yaşadığım şehirden sakınacak kadar cimri ve ben artık ışık için elimi uzatamayacak kadar halsiz hissediyorum.
Beni duyuyor musundur? Ya da belki izliyorsundur oradan. Özür dilerim. Senin duygularını hiç fark edememişim. Ne kadar mutsuz olduğunu... Ama ben hep aynı ben değil miydim zaten. Aynı bencillik, aynı umursamazlık...
Ben, beni bıraktığın binanın en üst katındayım ve aramızda bir adım mesafe var. Bu yüzden mi çok üşüyorum?

nightsmelodyy | 2020