Yağmur damlaları tek tek süzülürken penceresinin camından, o hayatın kötü yüzleriyle yeni yeni karşılaşacağının farkında olmadan kitabını okuyordu. Her zamanki hali. Kalın kalın kitapların içinde kaybolan bir kız. Zamanının çoğunu kitaptaki baş kahramanlarla geçiren, gerçekleri görmezden gelip hayatını kitaplara adayan bir kız. Tek sorunun kitabını unuttuğu zamanlar olduğunu düşünürken hiç çalmayan telefonu sessiz sessiz titremeye başladı. Ve işte hayatı tanımaya başlayacağı an o andı. Titreyen telefona baktı. Bilinmeyen numaraları hiç açmazdı aslında. Ama merak etmişti. Telefonu açtığında ise tek bir cümle duydu. “Başlıyoruz küçük kız”.