Ognista Krew

To, co ukryte było głęboko, wytryśnie dnia niespodziewanego.

I choć emocje zamrą po niewczasie, to ktoś ogrzeje serca jego lody.

Czasem wznieci wyższy płomień i niebezpieczeństwo za sobą poniesie.

Lecz w tajemnicę spowite uczucia, przemienią się w złości pierścienie.

I ten, kto złością żywi się na codzień, znajdzie w emocjach czar ten utajony.

Lecz ten, co ufność zbyt dużą pokłada, sam wpadnie w złego sidła.

I sam odtrąci tych, co mu przyjaźni i w tych, co źli swą moc położy.

Bo zagubiony będzie wśród płomieni, co z lodem zaczną mu się zlewać w jedno.

Lecz tylko jedno uczucie potrafi za pierwszym razem w problemu trafić sedno.

I tylko powaga zgubna być może, bo czerpać radość trzeba z tego życia.

I w tym, co łączy w sobie dwa oblicza, odkryje to, co poszło do zakrycia.

I pośród kwiatów złoży swe marzenia, gdy przyjaciela jego ciągnie wciąż do cienia.