Hayatta daima sizi terk etmeyen tek bir duygu vardı. Tüm duyguları geride bırakıp, yaşanmışlıklardan beslenirdi insanın içindeki acı. Damarlarınıza sızar, içinizi kor alevlerle kuşatırdı. Sol tarafınızda oluşan ve gittikçe büyüyen göçükle yaşardınız. Işte bu duygu tamda oraya tohumlarını eker yeşerirdi. Gün geçtikçe bedeninize yayılır, kök salardı. Zaman; hiçbir şeyin ilacı değildi aslında, sadece yaşadıklarımızın üzerine serdiğimiz incecik bir örtüydü. Fakat kanayan bir yarayı hangi örtü saklayabilirdi ki? Tüm hakları saklıdır. © 5 Ekim 2014
6 parts